19 kwietnia 1943 r. w getcie warszawskim rozpoczęło się powstanie, będące największym zbrojnym zrywem Żydów podczas II wojny światowej, a także pierwszym wielkomiejskim powstaniem w okupowanej Europie.
Powstanie w getcie warszawskim wybuchło 19 kwietnia 1943 r. w momencie rozpoczęcia zarządzonej przez Heinricha Himmlera akcji ostatecznej likwidacji getta w wigilię żydowskiego święta Pesach. Kiedy 2 tys. Niemców wkroczyło do getta, przeciwstawiło się im kilkuset młodych ludzi z Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB) i Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW).
Powstanie jako silny opór zbrojny trwało trzy dni. W następnych dniach słabo uzbrojeni bojownicy ŻOB i ŻZW ukrywali się, próbując stawiać opór oddziałom SS, Wehrmachtu, policji bezpieczeństwa i formacjom pomocniczym. Niemcy palili dom po domu, szukali z psami schronów i wyprowadzali z nich ludzi na Umschlagplatz, a następnie wysyłali do obozów.
8 maja 1943 r. w schronie przy ul. Miłej 18 samobójstwo popełnił przywódca powstania Mordechaj Anielewicz wraz z grupą kilkudziesięciu bojowników. Nielicznym powstańcom udało się kanałami wydostać z płonącego getta.
16 maja, na rozkaz Jürgena Stroopa, komendanta policji i SS, Niemcy wysadzili wielką synagogę, która znajdowała się w miejscu obecnego placu Bankowego. Było to symboliczne zakończenie likwidacji żydowskiej dzielnicy w okupowanej przez Niemców Warszawie.
Na ostatnich lekcjach przed przerwą świąteczną szkoła realizowała projekt , którego hasłami przewodnimi były: „Akceptacja, tolerancja, szacunek”. Uczczenie pamięci o ludziach, którzy byli wykluczani ze społeczeństwa, których traktowano inaczej tylko za to, że byli innego wyznania jest również częścią naszego projektu, w którym uczniowie uczyli się wrażliwości na inność, w każdym niemal aspekcie życia społecznego.
W rocznicę tego wydarzenia w getcie oddajemy cześć Bohaterom, którzy chwytając za broń woleli zginąć godnie, niż być wysłanym w wagonach na śmierć do obozów zagłady.
